Ostatni Król Polski

Kto był ostatnim królem Polski? Stanisław August Poniatowski? A może Mikołaj I? Czy wręcz Mikołaj II?
 
Zupełnie zapominamy o prawdziwym ostatnim, wybranym królu. A był nim Fryderyk August I, król Saksonii i książę warszawski.
 
Dokładnie 210 lat temu, 24 czerwca 1812 r. Cesarz rozpoczął "drugą wojnę polską", Wielka Armia przekroczyła Niemen. A 28 czerwca Sejm Księstwa Warszawskiego zawiązał Konfederację Generalną Królestwa Polskiego, ogłosił wskrzeszenie Rzeczypospolitej i włączenie do byłego Księstwa Warszawskiego wszystkich ziem zabranych przez Rosję w trzech zaborach. Marszałkiem konfederacji został książę Adam Kazimierz Czartoryski. Do konfederacji przystąpił Fryderyk August I, który w ten sposób przestał być de iure księciem warszawskim i stał się królem Polski. I był tym królem aż do 30 kwietnia 1813 r., kiedy to Polska znalazła się pod okupacją rosyjską, ponieważ Cesarz i jego Wielka Armia przegrali z zimą. Doszło w ten sposób do największej katastrofy geopolitycznej w historii Europy od upadku zjednoczonego cesarstwa rzymskiego. Zamiast zjednoczonej Europy pod rządami liberalnego Cesarza oraz odrodzenia Rzeczpospolitej w historycznych granicach, otrzymaliśmy russki mir, prusski mir, obskurantyzm świętego przymierza i Europę podzieloną między mocarstwa, zarzewie kolejnych potwornych wojen i rewolucji.
 
A nasz ostatni król Fryderyk August I, został po bitwie pod Lipskiem uwięziony przez Prusaków. Przez półtora roku przebywał w berlińskim więzieniu. Odmawiał zrzeczenia się tytułu księcia warszawskiego, za co zapłacił odebraniem 2/3 królestwa Saksonii i zawłaszczenia ich przez prusski mir. Do końca życia pozostał jedynym legalnym pretendentem do korony królestwa polskiego. Tego prawdziwego w historycznych granicach, a nie kadłubka wymyślonego na kongresie wiedeńskim dla cara Aleksandra.
 

 

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Gościwit

Obraz
  Dziś [pisane 6 maja] są moje imieniny, jakkolwiek to dziwnie brzmi w przypadku nosiciela imienia, którym w przeszłości nie był obdarzony żaden święty:   „Lecz ponieważ wszystkim pewnie pozostaje iść tam, gdzie poszedł Numa i Ancus, już Przemysł pełen dni, gdy ustanowił przepisy praw, został porwany do zięcia Cerery, którego za życia czcił jako boga. Po nim objął panowanie Niezamysł. Skoro tego porwała śmierć. Mnata otrzymał odznaki władzy książęcej. Po jego odejściu z tego życia Wojen objął rządy. Po jego zgonie Unisław rządził księstwem. Gdy jego życie przerwały Parki, Krzesomysł był osadzony na wysokości tronu. Po wyrwaniu go z życia, Neklan owładnął tronem księstwa. Skoro ten odszedł z życia, wstąpił na tron Gościwit. O życiu więc jak również i o śmierci tych książąt zachowuje się milczenie; tak dlatego, że oddani brzuchowi, spaniu, nieokrzesani i nieuczeni, upodobnieni byli do bydła, zaiste przeciw naturze ciało było im rozkoszą, dusza ciężarem – jak dlatego także, że w owym czas
Czytaj więcej

Tsitsekun

Obraz
  Dzień 21 maja 1864 r. uznaje się za symboliczny koniec wojny rosyjsko-czerkieskiej trwającej 101 lat (1763-1864). A zarazem za początek wielkiego wypędzenia Czerkiesów z ich ojczystej ziemi, które zakończyło się w 1867 r., gdy w Czerkiesji nie było już nikogo do deportowania. Pozostała garstka lokalnych kolaborantów oraz uciekinierzy, kryjący się w wysokogórskich lasach Kaukazu. Do dziś rosyjscy imperialiści świętują 21 maja jako święto wyzwolenia północno-wschodniego Kaukazu, pozyskania nowych terenów oczyszczonych z niepożądanego elementu. Głoszą, że Czerkiesi wyjechali dobrowolnie, ponieważ byli fanatykami religijnymi i chcieli mieszkać na ziemiach muzułmańskich. A ich własne ziemie akurat się stały częścią russkiego mira, czego oni nie chcieli docenić. W związku z tym nie doszło do żadnego ludobójstwa, a tylko do muhadżirstwa, fanatyczni muzułmanie postanowili naśladować Mahometa i udali się na emigrację.   W rzeczywistości, do eksodusu Czerkiesów, którzy sami nazywają się Adyghe
Czytaj więcej